The Valley of Rainbow

I was driving slowly and my mind was caught up in the memory of that five year old boy who lied on that bed to be inspected by me.

"Promise me doctor," he begged. That was a broken sentence and he then looked into my eyes. Those exceptionally dark eyes glittered under a layer of tears.

"What son? What should I promise?", I asked, running my fingers through his short, stiff hair.

But he just repeated,
"Promise me doctor, please! The valley of rainbow..."

"You are ill little master," I said, "but it's just for a while. You will be alright soon."

But he still clang to that rainbow valley of his. The mother  was standing beside us with an anxious pair of eyes, fidgeting.

"Don't worry, he's delirious in fever. Maybe some fairy tale still lingers in his mind. It will be okay",  I told that woman.

He kept on asking me that promise and when I saw he was so fond of that mysterious valley of rainbow, I promised to his relief.
"Yes of course my boy. I will meet you at that valley of yours, I promise."

"I will wait for you there," he said, "may be there are candles and flowers around... maybe there is a gloomy whether around... But I'll wait for you doctor."

For a while I was somewhat wondered to see the maturity and seriousness a five year old boy was showing to me.

He was the first acquaintance and last patient of mine in that village. When I set foot in that neighborhood, he was the first one to greet me with a good morning. Thereafter, everyday I woke up to see his 'good morning smile' and being his neighbor was something I enjoyed a lot in that countryside. My sojourn in that place was dragging to an end when I was called for to treat him as a doctor. Till then I had just been his 'doctor uncle'.

Now, after years, when I am back from an adventurous episode of life abroad, I am once again invited to his home. During those twenty one years, I didn't remember him frequently, but I could recollect every minute I spent with that kid, whenever I wanted. I never thought I will see him again. After all it was a lucky coincidence that I met his father in the city. The retired loner self of mine didn't have much planning and thought process to decide to go with him, the very evening. 

Now the father was sitting indolently looking outside, at the distant green hills toward which I was driving.

"When I last saw him, he was just recovering from a fever. I still remember the rainbow valley of his dreams...", I said as if starting a conversation.

"He always talked about colors", the man said with his eyes still thrown outside.

He was too laconic the whole journey and often talked only when I was in need of driving directions. Inside, I was getting more and more eager to meet my old five year old pal of mine.

That place was too beautiful for an old crackpot like me, with soothing greenery and sloppy hills surrounding the entire vicinity. I was led through a narrow walkway leading to a small house. In front of that I saw the woman whose last picture in my mind was that of a tensed mother standing beside her delirious son. Before I could figure out the meaning of that expression on her face, they both led me to the back of the house, where a white slab welcomed me with flowers all over it.

There was an epitaph which ran,

"To the valley of rainbow you shall come,
My colors shall be there to greet you"

When my eyes went over those words, I was numbed for a while. I stood still seeing those words and a drizzle began to shower. I looked at that father with my eyes asking 'how'.

"He was born with a bad heart doctor and was supposed to die before six. Not knowing what was eating him beneath the cover of a fever, you were the last person to treat him. We don't know what magic your over-the-counter medicine did to our son, he lived up to seventeen. Until the last day, he believed you were a savior. And let me tell you, our meeting today was by no way a coincidence. I was looking for you", his tone was calm and unmodulated.

I had nothing to tell him. But over the distant green canopy of hills, I saw a glittering rainbow rich in colors. 

He said he was thinking

When the police asked, all that idiot had to say was he was thinking! Although I kept silence, I was literally pissed off by that answer. He said, "I was thinking", and that was all. I would have instantly slapped on his face, had he not been lying on that bed with injuries all over his body, surrounded by medical team and police. I reached for my chest pocket which was torn apart by an enraged auto rickshaw driver. I tried telling him it was all that idiot's fault, but there was no one to listen to me. ('Idiot' was perhaps the most decent word I could find to call him that time.) As far as road accidents are concerned, our people hold a prejudice that bigger vehicle is always the guilty one. When a pedestrian is involved, it's always the driver who is guilty. No one asks whether the living organism in question was walking carefully, or he or she were obeying the road rules or so. You drove a vehicle means you were guilty.

 The police left without giving me much trouble, since this boy had said he had no complaint against me. But I couldn't leave so easily. Who would account for my damages, when I stand completely innocent? What about my shattered wind shield? What about my torn clothes? What about those smashes I received when I was trying to defend my side?

When Amritha called, I didn't say anything. How could I tell her my car hit some freak young boy and had to face a stampede of traffic moral police on road and I am in hospital with the villain! I just told her I am in a mess and will be late. Even after the doctor left, I stayed there. If I can't settle things with him, I shall settle it with his parents or whomsoever comes for him first. When the nurse was doing some stuff with the stitches on his face, I murmured,

"See, it was all his fault..."

She looked at me,

"He was totally careless on road. I was in moderate speed, he just strayed into my way..."

Before I could complete my arguments, I could make out from her expression that that middle aged angel was least interested in what I had to say. So I stopped.

When she left, I saw him lying there with closed eyes. But the movements of his eyeballs were  saying that he was not sleeping at all.

I stayed there constantly haunted by the embarrassing moments I had gone through just half an hour before. Surrounded by enraged crowd, hearing names, being beat up...

I was eagerly waiting for someone from his side to come, when another young boy showed up. He came hurriedly and was panting. When I saw his expression on seeing my villain's posture, I asked,

"You are a friend of him, aren't you?"

Before he could answer me, his attention went to the bed-ridden who had by then opened his eyes hearing us talk.

"Vinu, what was that?"

"It was all his fault", I couldn't resist repeating this.

The second boy looked at me with an expression apparently asking me to stop talking until he takes a close glance of his friend. I clang to silence.

 Vinu asked his friend, "Did it come Joy?"

"Vinu, let's talk about it later. You please take rest now."

"No Joy, I am okay. You tell me, did it come? What is it?"

Throwing a short glance at me, Joy spoke to him after a pause.

"Yes, the verdict has come. The Court granted divorce to your dad and mom."

I, now sitting on a stool nearby, stood up hearing this. I saw Vinu slowly closing his eyes as before. Joy looked at me. I didn't know what to say or do. I felt my torn pocket with my palm once again and just walked away.

I did see the signs

I did see the signs wayside
Though I never knew you left them
The road hitherto was not smooth
And had stones and thorns all along
Amid the turmoil of feelings
I did see the signs you'd left

In the ambiance of the woods, I waited for a sound
But not a wee sweep of wind I could feel
There were unfathomable ponds along
Where I halted and looked onto for visuals
I couldn't even recognize on the reflections
My own silhouette over the ripples

What kept me going I know not
There were twists along the way
For every unexpected twist it took
You'd left your signs all along
I were never too distant from you
But it took me this long a journey to reach you
I knew not you were waiting for me
But I did see the signs you'd left

മീര ചിരിക്കാന്‍ പഠിക്കുന്നു

"എന്റെ വാക്കുകള്‍ മരിച്ചു പോയിരിക്കുന്നു ജീവന്‍"
അത് പറയുമ്പോള്‍ എന്റെ സ്വരത്തില്‍ ഉണ്ടായിരുന്ന ഭാവം എന്തായിരുന്നു എന്നറിയില്ല. നിരാശയാണോ സങ്കടമാണോ, ഇനി ഒരു കുറ്റബോധമാണോ.
അവന്‍ ഒന്ന്‍ മന്ദഹസിച്ചതേ ഉള്ളൂ. 
"സത്യമായും... എന്റെ വാക്കുകള്‍ മരിച്ചിരിക്കുന്നു. ഇന്നീ പുസ്തകം നിന്റെ കൈയിലേക്ക് വെച്ചു തരുമ്പോള്‍ നിന്നോട് സംസാരിക്കുവാന്‍ ഇതിന്റെ ആദ്യ പേജില്‍ എന്റേതായി കുറച്ചു വാക്കുകള്‍... അതെന്റെ ഒരു സ്വപ്നമായിരുന്നു. മണിക്കൂറുകളോളം ഇരുന്നു ഞാന്‍... അറ്റമറിയാത്ത നാഡീകോശങ്ങള്‍ മുതല്‍ വിരല്‍ത്തുമ്പുകള്‍ വരെ എന്നിലെ സൃഷ്ടിപരതയുടെ ഓരോ അണുവും അറച്ചു നിന്നതേയുള്ളൂ. നിനക്കായി ഒരു വാചകം പോലും നല്കാന്‍ അവര്‍ക്ക് കഴിഞ്ഞില്ല. ഇപ്പോ ഇടറിയ അക്ഷരങ്ങളില്‍ ആ പേജില്‍ നീ കാണുന്ന 'നിനക്കായി' എന്ന ഒറ്റ വാക്ക് എന്റെ നിസ്സഹായതയാണ്."
"എപ്പോഴും എഴുതിക്കൊണ്ടിരിക്കാന്‍ കഴിയണം എന്ന്‍ നിര്‍ബന്ധമുണ്ടോ മീരാ?" കപ്പില്‍ അവശേഷിച്ച അവസാനതുള്ളി കട്ടന്‍കാപ്പിയും വായിലേക്ക് ഇറ്റിച്ചുകൊണ്ട് ജീവന്‍ ഒരു കൊച്ചു കുസൃതിച്ചിരിയോടെ ചോദിച്ചു.
"അതല്ല ജീവന്‍... ഞാന്‍ ഇങ്ങനായിരുന്നില്ല. ഈ ശൂന്യത എനിക്കു താങ്ങാന്‍ ആവുന്നില്ല. വര്‍ഷങ്ങളായി ഒഴിഞ്ഞു കിടക്കുന്ന എന്റെ ഡയറി താളുകള്‍... അവ എന്നെ വേട്ടയാടുന്നു. എന്ന്‍ മുതലാണ് അവയില്‍ എനിക്കൊന്നും നിറയ്ക്കാനില്ലാതായത്!...
ഞാന്‍ വീണ്ടും എന്റെ സഞ്ചിതദുഖങ്ങളുടെ വിഴുപ്പ് ഭാണ്ഡം അഴിക്കാന്‍ തുടങ്ങിയിരുന്നു എന്ന്‍ തിരിച്ചറിഞ്ഞ നിമിഷം ഒന്ന്‍ പകച്ചുകൊണ്ട് ഞാന്‍ നിര്‍ത്തി. അപ്പോഴേക്കും വര്‍ഷങ്ങളായി മരവിച്ചു കിടന്നിരുന്ന എന്റെ കണ്ണുകളില്‍ എവിടെയോ ഒരു നനവ് ഞാന്‍ അറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
"മുന്‍പ് പലരേയും എന്നപോലെ എന്റെ ഈ ഞരക്കങ്ങള്‍ നിന്നെ മുഷിപ്പിക്കുമോ ജീവന്‍? ഇത് മടുത്ത് നീ പിന്‍വാതിലൂടെ ഒന്നും മിണ്ടാതെ പൊയ്ക്കളയുമോ?"
നെരൂദയുടെ കവിതകള്‍ സ്വന്തം ബാഗിലെ പുസ്തകക്കൂട്ടത്തിനിടയിലേക്ക് തിരുകിക്കൊണ്ട് ജീവന്‍ വീണ്ടും സ്വതസിദ്ധമായ ആ ചിരി ചിരിച്ചു.
"മീരാ നിന്നില്‍ ഞാന്‍ ആദ്യം കണ്ടത് എന്താണെന്ന് അറിയുമോ?"
എന്താണ് എന്ന്‍ ചോദിക്കേണ്ട ജോലി ഞാന്‍ കണ്ണുകളെയാണ് ഏല്‍പ്പിച്ചത്.
"എന്നെ...എന്നെയാണ് നിന്നില്‍ ഞാന്‍ ആദ്യം കണ്ടത്. പരസ്പരം പിണങ്ങിയ രണ്ടു കുതിരകള്‍ ഒരുമിച്ച് വലിയ്ക്കുന്ന ഒരു വണ്ടി പോലെ എവിടെയൊക്കെയോ ഓടി തളര്‍ന്ന് കല്ലും കനലും കൊണ്ട് നീറിയെരിഞ്ഞു ഒറ്റയ്ക്ക് ജീവിതത്തെ നോക്കി പകച്ചു നില്‍ക്കുന്ന ഒരു കുട്ടി. അങ്ങനെ നില്‍ക്കുന്ന നിന്നില്‍ ഞാന്‍ കണ്ടത് എന്നെയായിരുന്നു, ഒരു കാലത്തെ എന്നെ."
ഞാനൊന്ന്‍ മൂളുക മാത്രം ചെയ്തു.
"അത്ര പെട്ടെന്ന് പിന്നില്‍ ഉപേക്ഷിച്ചു പോകാവുന്നതല്ല എനിക്കാ പഴയ എന്നെ. മുന്നോട്ടുള്ള വഴിയില്‍ ഓര്‍മ്മകളുടെ കൂര്‍ത്ത മുള്ളുകള്‍ ധാരാളം വിതറിയിട്ടുണ്ട് അയാള്‍. തന്നെ പരിചയപ്പെട്ടപ്പോള്‍, നടന്നും ഓടിയും തളര്‍ന്ന് വഴിയില്‍ മുട്ടുകുത്തി, ആരെങ്കിലും ഒന്ന്‍ വന്ന്‍ പിടിച്ചെഴുന്നേല്‍പ്പിച്ചിരുന്നുവെങ്കില്‍ എന്നാഗ്രഹിച്ച് മുഖം പൊത്തിയിരുന്ന ആ പഴയ ഞാന്‍ ഉള്ളിലേയ്ക്ക് തള്ളിക്കയറി വന്നു. ആരും വരില്ല എന്നുറപ്പിയ്ക്കാനും സ്വയം എഴുന്നേല്‍ക്കാനുള്ള ശക്തിയും വാശിയും സംഭരിയ്ക്കാനും വര്‍ഷങ്ങളെടുത്തിരുന്നു ഞാന്‍. എന്റെ മുന്നില്‍ മറ്റൊരാള്‍ക്ക് ആ ഗതികേട് ഉണ്ടാവരുത് എന്നെനിക്ക് തോന്നി. അതാണ്, ആ ചിന്ത മാത്രമാണ് എന്നെ തന്നിലേക്ക് അടുപ്പിച്ചത്. എനിക്കു കഴിഞ്ഞതുപോലെ തനിക്ക് സ്വയം എഴുന്നേല്‍ക്കാന്‍ കഴിയില്ല എന്നെനിക്ക് തോന്നി. എന്റേത് ഒരു ചാന്‍സ് മാത്രമായിരുന്നു, നൂറില്‍ ഒരാള്‍ക്ക് മാത്രം കഴിയുന്നത്. എന്റെ മുന്നില്‍ ഞാന്‍ ആഗ്രഹിച്ചിരുന്ന ഒരു സാന്നിധ്യമാകാന്‍ മറ്റൊരാളുടെ ജീവിതത്തില്‍ എനിക്കു കഴിയുമെങ്കില്‍ അതാകും എനിക്കു ചെയ്യാന്‍ പറ്റിയ ഏറ്റവും വലിയ കാര്യം എന്നെന്റെ മനസ്സ് പറഞ്ഞു. അതുകൊണ്ട് തന്നെ എന്നെ മുഷിപ്പിക്കാന്‍ ഇതൊന്നും മതിയാകുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല."
ഞാന്‍ പതിയെ തൂവാല കൊണ്ട് മുഖത്തെവിടെയോ ഉണങ്ങിയൊട്ടിയ കണ്ണുനീരിന്റെ ഓര്‍മ്മകള്‍ തുടച്ചു.
"പക്ഷേ മീരാ", ജീവന്‍ തുടര്‍ന്നു. തൂവാലയുടെ മറ മാറ്റി ഞാന്‍ അവന്റെ മുഖത്തേയ്ക്ക് നോക്കി.
"പക്ഷേ ഈ കഴിഞ്ഞ നാളുകള്‍ കൊണ്ട് ഞാന്‍ പരിചയപ്പെട്ട മീര ഞാന്‍ സ്നേഹിക്കുന്ന മീരയായി മാറിയിരിക്കുന്നു. ഒറ്റപ്പെട്ടവന്റെ വാശി, അതിജീവനത്തിന്റെ നാട്യം എന്നിവയ്ക്കൊക്കെ അപ്പുറം ഞാന്‍ ചിരിക്കാന്‍ തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. അല്ലെങ്കില്‍ ചുണ്ടുകളില്‍ നിന്നും മാത്രം ഉതിര്‍ന്നു വീഴാന്‍ ശീലിച്ച എന്റെ പുഞ്ചിരികള്‍ മനസ്സില്‍ നിന്നും ഒഴുകാന്‍ പഠിച്ചിരിക്കുന്നു. തീര്‍ച്ചയായും അതൊരു ചെറിയ കാര്യമല്ല. നീയും ഇതാ ചിരിക്കാന്‍ പഠിക്കുന്നുണ്ട്, ഞാന്‍ അത് കാണുന്നു. എന്റെ മനസ്സറിഞ്ഞ പുഞ്ചിരി തീര്‍ത്ത ഇമവെട്ടലുകള്‍ക്കിടയിലൂടെ നോക്കുമ്പോള്‍ നീ പേന കൊണ്ട് കോറി വരയ്ക്കാതെ തന്നെ, നീ നാവ് ചലിപ്പിക്കാതെ തന്നെ, നിനക്കു പറയാനുള്ള നൂറു നൂറു വാക്കുകള്‍ എനിക്ക് കാണാന്‍ കഴിയുന്നുണ്ട്. തത്കാലം അത് മതി എനിക്ക്, അതിന് മുകളില്‍ എന്തും എനിക്ക് ബോണസാണ്..."
വാക്കുകളെ വീണ്ടും തന്റെ സ്വതസിദ്ധമായ കുസൃതിയില്‍ കൊണ്ടെത്തിച്ചുകൊണ്ട് ജീവന്‍ മേശയ്ക്ക് മുകളിലൂടെ കൈത്തണ്ട എന്റെ നേരെ നീട്ടി.

ഒരു ചുമടുതാങ്ങിതന്‍ മൌനവും പേറി

നില്‍ക്കുന്നു ഞാനീ പൂവാക തന്‍ കീഴി-
ലൊരു ചുമടുതാങ്ങിതന്‍ മൌനവും പേറി
പലപേര്‍ നടന്നൊരാ പകല്‍ വീണ സന്ധ്യതന്‍
ക്ഷീണവും ചൂരും നെടുവീര്‍പ്പുമേന്തി
വന്നു നടന്നു ഞാന്‍ വന്നവഴിയിലേക്കൊ-
ട്ടൊന്ന് ശങ്കിച്ച് നോക്കി നില്‍ക്കുന്നിതാ
വയ്യ മടങ്ങുവാന്‍ വയ്യാ വഴിയിലൂടിനിയു-
മൊരുയാത്രയ്ക്ക് ധൈര്യമില്ല
മരണമേ നീയെന്നെ കാട്ടിക്കൊതിപ്പിച്ച
നിര്‍വാണമോഹം ചിതലരിക്കട്ടെ
വന്നു ഞാന്‍ നിന്നു നിന്‍ പടിവാതിലില്‍
ഇന്ന് പിന്‍വലിഞ്ഞീടുന്നു നിസ്സംഗനായി
മുന്നില്‍ നിന്‍ വാതിലുകളടഞ്ഞിരുന്നില്ല
പിന്‍വിളികളൊന്നും മുഴങ്ങിയതുമില്ല
എങ്കിലും തോന്നുന്നു പുറംതിരിഞ്ഞിടുവാന്‍
വൈകിയെത്താവുന്ന വിളികള്‍ക്ക് വേണ്ടി
തണലിനായ് വെറുമൊരു നിഴല്‍ കണ്ടപോലെ
പ്രതീക്ഷതന്‍ ചിറകടി കേട്ടെന്ന പോലെ
നില്‍ക്കുന്നു ഞാനീ പൂവാക തന്‍ കീഴി-
ലൊരു ചുമടുതാങ്ങിതന്‍ മൌനവും പേറി

We are all alone

You think you see us
You think you hear us
But we are not what you see
We are not what you hear
You don't know us
We don't even know ourselves
We don't know each other
All of us are alone,
Although there's in an 'us' in us.
We are lunatics
We are loved for what we aren't
We are pushed away for what we are
We think alone
We love alone
We laugh alone
And we cry alone
We are lunatics

ഇനിയെത്ര കാലമെന്നറിയില്ല

ഇനിയെത്ര കാലമെന്നറിയില്ല,
ഇനിയെത്ര കാതമെന്നറിയില്ല
പലര്‍ പോയ വഴിയിലൂടെങ്ങോട്ടെന്നറിയാതെ
വടു വീണ പാദം വലിച്ചിഴയ്ക്കാം
നിണം വാര്‍ന്ന മുറിവിലേക്കെരിവെയില്‍ ചാലിച്ച
വേദന ലഹരിയായ് ആസ്വദിക്കാം
കാലം ഉണക്കാത്ത കണ്ണുനീര്‍ച്ചാലുകള്‍
ഉയിരിന്നുറവപോല്‍ കാത്തുവെക്കാം
ചീറിയടുക്കും കരിങ്കല്‍ചീളുകള്‍
വിരിമാറിലാദ്യന്തമേറ്റുവാങ്ങാം
വയ്യ, തടുക്കുവാനാവതില്ല
ഓടിയൊളിക്കുവാനറിവുമില്ല
മുന്നിലോ പിന്നിലോ ആരുമില്ല
കൂടെനടക്കുവാനാളുമില്ല
ഏകനാണേകനാണന്നുമിന്നും
ഏകാന്തമൂകമാണീയരങ്ങ്
പലര്‍ പോയ വഴിയിലൂടെങ്ങോട്ടെന്നറിയാതെ
വീണ്ടും, വടു വീണ പാദം വലിച്ചിഴയ്ക്കാം
ഇനിയെത്ര കാലമെന്നറിയില്ല,
ഇനിയെത്ര കാതമെന്നറിയില്ല